വന്ദേ വിനായകം : സ്വാതന്ത്ര്യരണത്തിന്റെ മൂന്നാംമിഴി തുറപ്പിച്ച തൂലിക ബ്രിട്ടനെ ഞെട്ടിച്ച പടവാളായപ്പോൾ

മദ്രാസ് ഇൻഫെൻട്രറിയിൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്നൊരു സർജനുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ഡോ. ഗിൽബർട് ഹാഡോ. ബ്രിട്ടനിലെ മിഡിൽസെക്സിലുള്ള തന്റെ പെങ്ങൾക്ക് അയാളെഴുതിയ കത്തുകളിലൊന്നിൽ വളരെ അസാധാരണമായൊരു കാര്യം ഇങ്ങനെ കുറിച്ചിട്ടു. 1857ലെ മാർച്ച് മാസത്തിൽ അയാളെ അസ്വസ്ഥനാക്കിയ ഒരു നിരയോളം സംഭവങ്ങളുടെ ആകെത്തുകയായിരുന്നു അത്.

“ഇവിടെ ഇതെന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് ആർക്കും പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല. പതിവില്ലാതെ കുറെ ചപ്പാത്തികൾ ഈ നാട്ടിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും കൈമാറുന്നു. ഇത് എവിടെനിന്നു വരുന്നെന്നോ എന്തിനു വേണ്ടിയാണിത് ഉണ്ടാക്കുന്നതെന്നോ, വല്ല ആചാരവുമാണോ എന്നോ, അതോ ഇനി വല്ല രഹസ്യ സംഘടനയുടെയും ചെയ്‌തിയാണോ എന്നോ പോലും ആർക്കുമറിയില്ല. ഇന്ത്യൻ പത്രങ്ങളിൽ മുഴുവൻ അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ലേഖനങ്ങളാണ്. ആകെ ഇതൊരു ചപ്പാത്തി പ്രസ്ഥാനമാണ്.”

ഭാരതമുടനീളം ഒരു ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും മറ്റൊന്നിലേക്ക് വന്യമായി ആ പ്രസ്ഥാനം പടർന്നു കയറുകയായിരുന്നു. എല്ലാ ദിവസവും ഓരോ ഗ്രാമത്തിന്റെയും കവാടങ്ങളിലെ ചൗക്കിദാർമാർക്ക് ഒരു കുട്ടയും ചുമന്നു വരുന്നൊരു ചുമട്ടുകാരനുണ്ടാകും അതിഥിയായി. അവരതു വാങ്ങി ഗ്രാമത്തിലെ മറ്റുള്ളവർക്ക് കൊടുക്കും. അവരുടെ അടുപ്പുകളിൽ നിന്ന് നിരവധി ചപ്പാത്തികൾ പരക്കും. ചില ദിവസങ്ങളിൽ മുന്നൂറു മൈൽ ദൂരം വരെ ഈ ചപ്പാത്തികൾ ഒരാളിൽ നിന്നു മറ്റൊരാളിലേയ്ക്ക് നിശബ്ദം യാത്ര തുടർന്നു. ഒന്നും രണ്ടുമല്ല, 90,000 ചൗക്കിദാർമാരിലാണ് ഇതെന്നും ചെന്നെത്തിയിരുന്നത്.

മാത്രമല്ല, ഓരോ ഗ്രാമത്തിലെ പടപ്പാളയങ്ങളിലും കാവൽ മാടങ്ങളിലും ഇതേ സ്വഭാവത്തോടെ ചുവന്നു തുടുത്ത താമരമൊട്ടുകൾ വന്നെത്തിയിരുന്നു. അതോരോ സൈനികന്റെയും കൈകളിലൂടെ കടന്നു കൈമാറിപ്പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനെപ്പറ്റി ജോർജ് ഡോഡ് എഴുതിയതിങ്ങനെയായിരുന്നു.

“വളരെ സാധാരണമായി തന്നെ കൈകളിൽ താമരപ്പൂക്കളുമായി പാളയങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഒരാൾ കടന്നു വരാം. ആ സേനാദളത്തിന്റെ തദ്ദേശീയനായ ഉയർന്ന പടതലവന്റെ കൈകളിലേയ്ക്കായിരിക്കും അത് കൈമാറപ്പെടുന്നത്. ശേഷം അതിങ്ങനെ ആ പാളയത്തിലെ ഓരോ സൈനികനിലൂടെയും കടന്നു പോകും. ആ പൂക്കൾ വാങ്ങുന്നവർ അതിലേയ്ക്ക് ഒരു നോക്കു നോക്കും. ഒന്നും ഉരിയാടാതെ അടുത്ത ആൾക്ക് നൽകും. ഇതിങ്ങനെ കൈമാറി ഒടുവിലെത്തുന്ന ആൾ കുറച്ചു നേരം അവിടെ നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷനാകുകയും ചെയ്യും. ആ ഇടവേളയ്ക്കുള്ളിൽ അയാൾ തങ്ങൾക്ക് തൊട്ടടുത്തുള്ള സൈനിക ദളത്തിലേയ്ക്ക് ആ പൂക്കൾ കൊണ്ടെത്തിച്ചിട്ടുണ്ടാകും.

സന്യാസിമാരും ഫക്കീർമാരും പെഷവാർ മുതൽ അംബാല വരെയും ബാരക്ക്പൂർ മുതൽ മീററ്റ് വരെയും നെടുകെയും കുറുകെയും ഓരോ സൈനിക കേന്ദ്രത്തിലും കയറിച്ചെന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. അവരൊരു ഗ്രാമത്തിലെത്തിയാൽ ആ ഗ്രാമം വിചിത്രമായൊരു അസ്വസ്ഥതയുടെയും പ്രക്ഷുബ്ധതയുടെയും അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് വഴുതി വീഴുമായിരുന്നു.

ഉദ്വേഗ ഭരിതമായി തോന്നുന്നുണ്ടല്ലേ !!!

അതേ. ഈ ത്രസിപ്പിക്കുന്ന ചരിത്രം അത്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയ കാലം മുതൽ അക്ഷരങ്ങളടക്കം ചെയ്ത തുകൽച്ചട്ടകൾക്കിടയിലും നോട്ടുകൾ കുത്തിക്കുറിച്ചു രഹസ്യമായി സൂക്ഷിച്ച ഫയലുകൾക്കിടയിലുമിരുന്ന് ആ വരികളോരോന്നും കലാപമുണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്പതാണ്ട്‌ കഴിഞ്ഞ് പ്രഖര ദേശഭക്തി ജ്വലിക്കുന്ന ഹൃദയവുമായി ബ്രിട്ടന്റെ നെഞ്ചിൽ 1857ലെ തീപ്പൊരിയുടെ ഓർമയ്ക്കായി ലോകമാന്യ തിലകന്റെ ശുപാർശയിൽ ശ്യാംജി കൃഷ്ണ വർമയെന്ന വിപ്ലവകാരി നൽകിയ സ്കോളർഷിപ്പുമായി 1906 ജൂണ് മാസം വിനായക് ദാമോദർ സവർക്കർ എന്നൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ലണ്ടനിൽ കപ്പലിറങ്ങുന്നതുവരെ അത് പുറംലോകമറിയാതെ കനൽമൂടിക്കിടന്നിരുന്നു.

തിരിച്ചു ഭാരതത്തിലെത്തിയാൽ ബ്രിട്ടീഷുകാരന്റെ കൂലിക്കാരായി മാറരുത് എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു ശ്യാംജി കൃഷ്ണവർമയുടെ ആ സ്കോളർഷിപ്പിന്റെ എഴുതി നൽകാത്ത ഉടമ്പടിപ്പത്രം. മധ്യ ഭാരതത്തിലെ നാസിക്കിൽ നിന്നായിരുന്നു ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ. ലണ്ടനിലെ ഏറ്റവും വരിഷ്ഠമായ നാല് നിയമ സ്കൂളുകളിൽ ഒന്നായ Grey Inn ൽ അയാൾ വിദ്യാർത്ഥിയായി ബാരിസ്റ്റർ പഠനംതുടങ്ങി. ഇന്ത്യയിൽ നിന്നെത്തുന്ന ഇതുപോലുള്ള വിദ്യാർഥികളിൽ ദേശീയ ജ്വാല നിറയ്ക്കാനായി അവർക്ക് വേണ്ടി ശ്യാംജി കൃഷ്ണ വർമ്മ സ്ഥാപിച്ച ഹോസ്റ്റലായിരുന്നു ഇന്ത്യ ഹൗസ്. ലോകമെമ്പാടും ഉള്ള വിപ്ലവകാരികളുടെ മേളന കേന്ദ്രം കൂടിയായിരുന്നു സത്യത്തിലത്. പല കാലങ്ങളിൽ ലെനിനും എയ്മൻ ദവലേറയും ലാലാ ലജ്പത് റായിയും ബിപിൻ ചന്ദ്ര പാലും ഗാന്ധിയും ഉൾപ്പെടെ പലരും അവിടം സന്ദർശിക്കുകയും ചർച്ചകൾ നടത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ഇന്ത്യയിലെ വിപ്ലവകാരികൾ ഒരു കുടുസ്സിടനാഴിയിൽ കണ്ണടച്ചുകെട്ടിയിട്ട വണ്ടിക്കുതിരകളെ പോലെയുള്ളവരായിരുന്നില്ല. മധ്യഭാരതത്തിലെ വിപ്ലവകാരികൾക്ക് മുന്നിൽ 1857ലെ വീരേതിഹാസവും രാമോഷികളുടെ, കോലികളുടെ, ഭില്ലകളുടെ നൂറ്റാണ്ട് നീണ്ട ചെറുത്തു നിൽപ്പും 1883ലെ വാസുദേവ ബലവന്ത ഫഡ്കെയുടെ പോരാട്ടവുമുണ്ടായിരുന്നു. 1898ലെ ചാഫേക്കർ സഹോദരന്മാരുടെ ശൗര്യവും ബലിദാനവും അടുത്ത കൊല്ലം അവർ തീർത്ത പ്രതികാരവും ഒക്കെ അവരെ ത്രസിപ്പിച്ചിരുന്നു. വന്ദേമാതരം ജനിച്ച ആനന്ദ മഠത്തിൽ ബങ്കിം ചന്ദ്ര എഴുതിചേർത്തത് ആ പോരാട്ടവീര്യമായിരുന്നു.

അവരവിടെ ഒതുങ്ങി നിന്നില്ല. ലോകത്തെവിടെയും ഇതിനു സമാനമായി നടന്ന പോരാട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചവർ ഗഹനമായി പഠിച്ചു. ഇറ്റലിയിലെ മസീനിയുടെയും കെവൂറിന്റെയും ഗാരിബാൾഡിയുടെയും ചരിത്രം ഇന്ഗ്ലീഷ് വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയിരുന്ന ഇന്ത്യൻ ചെറുപ്പക്കാർക്ക് വിപ്ലവത്തിന്റെ പുതുദിശ തന്നെ നൽകി. നെപ്പോളിയന്റെ പോരാട്ടം മുതൽ റഷ്യയിലെയും അയർലണ്ടിലേയും ചെറിയ തീപ്പൊരികൾ വരെ അവരെ ഉത്തേജിപ്പിച്ചിരുന്നു.

പതിനേഴാം വയസ്സിൽ ഘാനേക്കർ മസീനിയെ കുറിച്ചെഴുതിയ ഒരു മറാത്തി പുസ്തകമായിരുന്നു സവർക്കർക്ക് ആദ്യമായി ആ ഇറ്റാലിയൻ വിപ്ലവകാരിയെ പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. പിന്നെ ദ് കാൽ മാസികയിലെ പരാഞ്‌ജ്‌പേയുടെ ആർട്ടിക്കിളുകൾ. എന്നാൽ ലണ്ടനിലെ ഇന്ത്യ ഹൗസ്സിലെത്തിയ സവർക്കർ ഇന്ഗ്ലീഷിലുള്ള മസീനിയുടെ സാഹിത്യ സംഗ്രഹം തേടിപ്പിടിച്ചു. 1906 ജൂലൈയിൽ സവർക്കർ മസീനിയെക്കുറിച്ച് എഴുതിത്തുടങ്ങി. ലോകമാന്യ തിലകനും ഡോ. പരാഞ്ജ്പേയ്ക്കും സമർപ്പിതമായിരുന്നു ആ പുസ്തകം. 25 പേജുള്ള അതിന്റെ ആമുഖം നൂറുകണക്കിന് വരുന്ന ഇന്ത്യൻ ചെറുപ്പക്കാരുടെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രഖര ദേശഭക്തി ജ്വലിപ്പിച്ചു സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പ്രഭാതത്തെ പിടിച്ചു വാങ്ങാൻ പോന്നതായിരുന്നു.

ലണ്ടനിൽ നിന്നും ഇന്ത്യയിലേയ്ക്കയച്ച അതിന്റെ കൈയ്യെഴുത്തു പ്രതി ബാബറാവു സവർക്കർ ലോകമാന്യ തിലകനെ കാണിച്ചു. അതു വായിച്ച തിലകൻ ‘അപകടകരമായൊരു പുസ്തകമാണ് നിങ്ങളുടെ കയ്യിലുള്ളത്’ എന്നാണ് പ്രതിവചിച്ചത്. 1907ൽ അത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഒന്നര രൂപയ്ക്കാണ് ഓരോ പുസ്തകവും വിറ്റു പോയത്. അതിന്റെ ആമുഖം ആയിരക്കണക്കിന് യുവാക്കൾക്ക് മനഃപാഠമായിരുന്നു.

സവർക്കറെഴുതി.
“മസീനി ജനിച്ചതോടെ ഇറ്റാലിയൻ ജനത ഒരു വലിയ പദപ്രശ്നം പൂർത്തിയാക്കി. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ പിച്ചതെണ്ടുന്നതിലൂടെ ഏതു ദേശം പുരോഗമിക്കും?”

മസീനിയുടെ വാക്കുകൾ സവർക്കറെ കൂടുതൽ ഉത്തേജിപ്പിച്ചു.

“പഴയ യന്ത്രങ്ങൾ തച്ചുടച്ചുരുക്കി പുതിയവ നിർമ്മിക്കാതെ ഇറ്റലിക്ക് ഉണരാനാവില്ല. പുതിയ യന്ത്രങ്ങൾക്ക് യുവതയാണ് സാമഗ്രി. പുതിയ സാഹചര്യങ്ങളിൽ പുതിയ മനുഷ്യരാണാവശ്യം.” എന്തായിരുന്നു ആ പുതുയന്ത്രം? ആ അശനിപാതത്തെ തകർത്തെറിയുന്ന പുത്തൻ യന്ത്രങ്ങൾ രഹസ്യ സംഘങ്ങളായിരുന്നു. വിപ്ലവത്തിന്റെ സവർക്കറിയൻ ലൈൻ ആയിരുന്നു ആ ആമുഖം പറഞ്ഞതെല്ലാം. അതിൽ ഇറ്റലിയെന്ന വാക്കു മാറ്റി ഇന്ത്യയെന്നെഴുതിയാൽ, ഭാരതം സ്വീകരിക്കേണ്ട വിപ്ലവത്തിന്റെ മാർഗ്ഗമെന്തെന്ന് നിഷ്പ്രയാസം ഒരാൾക്ക് മനസ്സിലാക്കിയെടുക്കാമായിരുന്നു.

അതേ കാലഘട്ടത്തിൽ ഗാരിബാൾഡിയെക്കുറിച്ച് സവർക്കറുടെ ഉറ്റമിത്രവും വലംകൈയ്യുമായിരുന്ന വിവി സുബ്രഹ്മണ്യ അയ്യർ തമിഴിലെഴുതിയ ജീവ ചരിത്രം സുബ്രഹ്മണ്യ ഭാരതിയാർക്കയച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു.

“ഇച്ചകത്ത് ഉള്ളോറെല്ലാം
എതിര്‍ത്തു നിന്‍ട്ര പോതിലും
അച്ചമില്ലൈ അച്ചമില്ലൈ
അച്ചമെന്‍പതില്ലയേ”

“ഈ ലോകം മുഴുവന്‍ എന്നെ എതിര്‍ത്തു നിന്നാലും, ഭയമെന്നത് എന്നിൽ ഒരു തരി പോലും ഉണ്ടാവില്ല” എന്നു രോഷത്തോടെ ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് പ്രഖ്യാപിച്ച ഭാരതിയാർ അന്ന് പോണ്ടിച്ചേരിയിലെ ഫ്രഞ്ച് കോളനിയിൽ രാഷ്ട്രീയ അഭയാർത്ഥിയാണ്. അവിടെ നിന്നും ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരായി അദ്ദേഹം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്ന വിപ്ലവ വാരികയായ ‘ഇന്ത്യ’യിൽ അത് ഖണ്ഡശഃ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു വന്നു. ഇന്ത്യ ഹൗസിലെ മറ്റൊരു വിദ്യാർത്ഥി ആയിരുന്ന ഡോ. ടിടിഎസ് രാജൻ ഝാൻസി റാണിയെ കുറിച്ചെഴുതിയ ജീവചരിത്രവും ഇതുപോലെ ജനങ്ങളിലെ സ്വാതന്ത്ര്യ വാഞ്ഛയെ ഉലയിൽ ഉരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ‘ലണ്ടൻ ഡയറി’യെന്ന പേരിൽ ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടി യൂറോപ്പിൽ നടക്കുന്ന പരിശ്രമങ്ങളൊക്കെയും ഭാരതിയാർ ‘ഇന്ത്യ’യിലൂടെ ജനങ്ങളെ അറിയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ലോകസാഹിത്യചരിത്രത്തിൽ ത്രില്ലറുകളുടെ വിസ്മയം തീർത്ത എഴുത്തുകാരുണ്ട്. വായനയുടെ ലോകത്ത് ഭാവനയുടെ പല മുഖമുള്ള കാരിക്കേച്ചറുകൾ വിരിയിച്ച ത്രില്ലറുകളും പലതുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ, ഒരു പുസ്തകത്തിന്റെ രചനയും അതിന്റെ പ്രസാധനവും എങ്ങനെയായിരുന്നു എന്നു മാത്രം എഴുതിയിട്ടാൽ അതൊരു മികച്ച ത്രില്ലറായി പരിണമിക്കുക എന്നുള്ളതായിരുന്നു ഇവിടെ സംഭവിക്കാനിരുന്നത്. അങ്ങനെയൊരു ത്രില്ലിങ് സ്റ്റോറിക്ക് ഗർഭം ധരിക്കുകയായിരുന്നു അന്ന് ഇന്ത്യ ഹൗസ്.

മീററ്റിലെ ആദ്യകാഹളത്തിന് അമ്പതാണ്ട് പിന്നിടാൻ മാസങ്ങൾ മാത്രമേ ഉള്ളൂവെങ്കിലും 1857ന്റെ തീ സവർക്കറുടെയുള്ളിൽ ആളിജ്വലിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനെപ്പറ്റി കൂടുതലറിയാനുള്ള സവർക്കറുടെ അന്വേഷണം സർ ജോൺ കയേയുടെ History of the Sipoy War in India എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ ഒന്നാം വാല്യത്തിൽ എത്തിച്ചു. ഇന്ത്യ ഹൗസ്സിന്റെ മാനേജരായിരുന്ന മുഖർജിക്ക് അവിടെ വരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരെ രാഷ്‌ട്രോന്മുഖമായി വളർത്തിയെടുക്കുന്നതിൽ പ്രത്യേകതാല്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹമാണ് സവർക്കർക്ക് ആ പുസ്തകം വാങ്ങി നൽകിയത്. അതിനുള്ളിലെ വരികൾക്കിടയിൽ അന്ന് വിപ്ലവകാരികളെ പുളകം കൊള്ളിച്ചിരുന്ന വാമൊഴിയായി പറഞ്ഞു കേട്ട കഥകളുടെ പരാമർശങ്ങളൊന്നും സവർക്കർക്ക് കണ്ടെത്താനായില്ല. എന്നാൽ അതിന്റെ ഒടുവിലത്തെ പേജിൽ ഒരു നോട്ടുണ്ടായിരുന്നു. 1857ലെ ‘ശിപ്പായിമാരുടെ കലാപ’ത്തോടനുബന്ധിച്ച കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്തി അഞ്ച്‌ വാല്യങ്ങൾ കൂടി കേണൽ ജോർജ് മല്ലെസൺ സമാഹരിച്ചു പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നായിരുന്നു അതിലുണ്ടായിരുന്നത്.

സവർക്കറുടെ ഉള്ളിലെ ജിജ്ഞാസു അടങ്ങിയിരിക്കുമോ!. അതും മുഖർജി ഒരൊറ്റയാഴ്ചയ്ക്കുള്ളിൽ സവർക്കർക്കു വേണ്ടി സംഘടിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ അതിലെയും അവസാനത്തെ പേജ് മറിയുമ്പോഴും ആ വിപ്ലവത്തിന്റെ തീയാളുന്ന ഒന്നും തന്നെ സവർക്കറിലെ സ്വാതന്ത്ര്യദാഹിയ്ക്ക് കിട്ടിയില്ല. ഇന്ത്യക്കാരനോട് ഇതുവെറും ശ്ശിപ്പായിലഹളയാണ് എന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നെങ്കിലും ഈ വിഷയത്തെപ്പറ്റി കണക്കില്ലാത്തത്രയും വിവരസമാഹരണം ബ്രിട്ടീഷുകാരന്റെ കയ്യിലുണ്ടെന്ന് അതിൽ നൽകിയ ഫുട്നോട്ടുകളും റഫറന്സുകളും സവർക്കരോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.

അന്വേഷണം മുഴുവൻ ആ രേഖകൾക്കു വേണ്ടിയായി. ഇന്ത്യ ഓഫീസ് ലൈബ്രറിയിൽ ഇതെല്ലാം ലഭ്യമായേക്കും എന്നു മുഖർജി ഊഹിച്ചു. 1600 മുതൽ 1858 വരെയുള്ള ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനിയുടെയും അതിനുശേഷം വിക്ടോറിയ മഹാറാണിയുടെ ഇന്ത്യ ഓഫിസിന്റെയും രേഖകൾ കണക്കറ്റതാണ്. ഒൻപതു മൈൽ നീളമുണ്ട്‌ ഇന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് ലൈബ്രറിയിലെ ഇന്ത്യ ഓഫീസ് രേഖകളുടെ ഷെൽഫുകൾക്ക്. പക്ഷെ ലൈബ്രറിയിൽ കയറണമെങ്കിൽ അംഗത്വം വേണം. അതിനു ശുപാർശക്കത്തുണ്ടെങ്കിലെ നടക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. മുഖർജി വിട്ടില്ല. സവർക്കർക്കു ലൈബ്രറി കാർഡ് സംഘടിപ്പിച്ചു കൊടുത്തു.

ഒരു ദിവസം അങ്ങനെ മുഖര്ജിയോടൊപ്പം സവർക്കർ ഇന്ത്യ ഓഫീസ് ലൈബ്രറിയിലേയ്ക്ക് പോയി. ലൈബ്രറിയനോട് വിഷയത്തെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ആ ലൈബ്രറിയിലെ ഒരു വിങ്ങിലേയ്ക്ക് അയാൾ അവരെ കൂട്ടിയെത്തി. തനിക്ക് വേണ്ടത് 1857ലെ വിവരങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന് സവർക്കർ വീണ്ടും അയാളോട് പറഞ്ഞു. ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് കിരീടത്തെ സേവിക്കാൻ ഡോക്ടറും ബാരിസ്റ്ററും സിവിൽ സെർവണ്ടും ആകാൻ വന്നവരാകണമല്ലോ ആ ചെറുപ്പക്കാർ എന്ന് ആ ലൈബ്രെറിയനും കരുതിക്കാണണം. സവർക്കറെ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് മുഴുവനും ‘കണ്ണിച്ചോരയില്ലാത്ത രാജ്യദ്രോഹികളായ പട്ടാളക്കാരുടെ പൈശാചികതയുടേത് മാത്രമാണ്’ എന്നയാൾ വെളിപ്പെടുത്തി. ആ പരാമർശം ഒരേ സമയം സവർക്കറെ സന്തോഷിപ്പിക്കുകയും ചൊടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ആ വിവരശേഖരത്തിന്റെ വലിപ്പം, ഒരു പൂവ് ചോദിച്ചലയുന്നവന് ൽ ഒരു വസന്തം തന്നെ പൊടുന്നനെ ലഭിക്കുന്നത് പോലെയായിരുന്നു സവർക്കർക്കത്.

അടുത്ത ദിവസം സവർക്കർ രാവിലെ തന്നെ ലൈബ്രറിയിലെത്തി. ഏതൊക്കെ പുസ്തകങ്ങളാണ് ആദ്യം വായിക്കേണ്ടത് എന്നൊക്കെ ആ ലൈബ്രറിയൻ ഉപദേശിച്ചു മെനക്കെട്ടെങ്കിലും സവർക്കറുടെ വായനയുടെ ഉദ്ദേശം വേറെ ആയിരുന്നുവെന്ന് അയാൾക്കറിയില്ലല്ലോ. ആ വിങ്ങിലുള്ള ഓരോ പുസ്തകവും വായിച്ചെടുത്ത് അതിൽ നിന്നും നോട്ടുകൾ ഉണ്ടാക്കി. ‘ക്ലാസിഫൈഡ്’ ആയി വെച്ചിരുന്ന ആർക്കൈവൽ ഫയലുകളുടെയു കാര്യത്തിൽ ഇതുതന്നെ ആവർത്തിച്ചു. ഇത്രയും വൊറേഷ്യസ് ആയൊരു വായനക്കാരനെ കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ ലൈബ്രറിയനും ആ വിഷയത്തെ കുറിച്ച് അറിയുന്നതൊക്കെയും വാതോരാതെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ മഹിമയെ കുറിച്ചും ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാരെ കഴിവുകെട്ടവരായി ചിത്രീകരിച്ചും അയാൾ മണിക്കൂറുകൾ സംസാരിച്ചിട്ടും ഒരു വട്ടം പോലും അയാളെ സവർക്കർ എതിർത്തില്ലെന്നു മാത്രമല്ല അയാളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുമിരുന്നു.

ആ യാത്രകളുടെ ഒടുവിൽ സവർക്കർക്ക് ഒരു കാര്യം ബോധ്യപ്പെട്ടു. അന്നുവരെ ഭാരതത്തിലെ വിപ്ലവകാരികൾ ചിന്തിച്ചിരുന്നതും മനസിലാക്കിയിരുന്നതുമായതിനെക്കാൾ അതിവിശാലവും കൃത്യവുമായ അസൂത്രണം 1857ലെ സൈനികരും രാജാക്കന്മാരും സാധാരണക്കാരും ചേർന്നു നയിച്ച ആ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. തകർന്നു പോയെങ്കിലും ഭാവിതലമുറകൾക്ക് കറകളഞ്ഞൊരു സമരപദ്ധതിയുടെ ദിശ നൽകുന്ന ഒരുത്തമ മാതൃകയായി സവർക്കർ ആ ചരിത്രത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഇന്ത്യ ഹൗസ്സിലെ കൂട്ടായ്മകളിൽ സവർക്കർ ഈ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര ഗാഥയെ പറ്റി ത്രസിപ്പിക്കുന്ന പ്രഭാഷണങ്ങൾ നടത്തിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. സ്‌കോട്ടലണ്ട് യാർഡിന് ഈ പടയൊരുക്കത്തിന്റെ വിവരങ്ങൾ പലതും ചോർന്നു കിട്ടി. ആ റിപ്പോർട്ടുകൾ സവർക്കറുടെ ഇന്ത്യ ഓഫീസ് ലൈബ്രറിയിലേയ്ക്കുള്ള വാതിലുകൾക്ക് താഴിട്ടുവെങ്കിലും അപ്പോഴേയ്ക്കും അദ്ദേഹം തന്റെ പുസ്തകം തയാറാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇനി ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നത് അതിൽ നൽകിയ റഫറൻസുകളെ പരിശോധിച്ചു കുറ്റമറ്റതാക്കുക എന്നുള്ളത് മാത്രമായിരുന്നു. നല്ല വെടിപ്പായിത്തന്നെ ആ പണി വിവിഎസ് അയ്യർ പൂർത്തിയാക്കി.

മറാത്തി ഭാഷയിലെഴുതിയ ആ കയ്യെഴുത്തു പ്രതി “1857 ചേ സ്വാതന്ത്ര്യസമർ” എന്നപേരിൽ 1908 ഏപ്രിലോടുകൂടി പൂർത്തിയായി. ഇനിയാണ് ജന്മം കൊണ്ട് തന്നെ കോരിത്തരിപ്പിക്കുന്ന ഈ ചരിത്രവാഹിനിയുടെ ത്രില്ലടിപ്പിക്കുന്ന മറ്റൊരു ചരിത്രം ആരംഭിക്കുന്നത്. എഴുതി ഒരുമിച്ചു ചേർക്കുന്നതിനിടയിൽ അതിന്റെ രണ്ടധ്യായങ്ങൾ ഇന്ത്യ ഹൗസിൽ നിന്നും മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.

ആ പുസ്തകം തയാറാക്കിയ ഓരോ വിദ്യാർഥിയുടെയും മനസ്സിൽ ഒരൊറ്റ ആഗ്രഹം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽ വെറും ശ്ശിപ്പായിമാരുടെ തമ്മിൽത്തല്ലു മാത്രമായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടാമായിരുന്ന ഈ ഗാഥ ഭാരതത്തിലെത്തണം. അത് യൂണിയൻ ജാക്കുയർന്നു പാറുന്ന ഓരോ കോട്ടകൊത്തളത്തെയും നിലംപരിശാക്കും വണ്ണം യുവതയെ പ്രചോദിപ്പിക്കണം. അതുകൊണ്ട് അതി രഹസ്യമായി അതിന്റെ മറാത്തിയിലുള്ള കയ്യെഴുത്തു പ്രതി ഇന്ത്യയിലേയ്ക്ക് കടത്തി. അഭിനവ ഭാരതിന്റെ പ്രവർത്തകനായിരുന്ന ലിമായെയുടെ ഷോലാപൂരിലെ പ്രസിൽ അതിന്റെ അച്ചടിക്കുള്ള സംവിധാനങ്ങളൊരുക്കി. എന്നാൽ മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ആ രണ്ടധ്യായങ്ങൾ അപ്പോഴേയ്ക്കും സ്‌കോട്ട്‌ലൻഡ് യാർഡിന്റെ റിപ്പോർട്ടുകളുടെ അനുബന്ധപ്പേജുകളായി മാറിയിരുന്നു. അതിന്റെ ഉള്ളടക്കം ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിന് എത്രത്തോളം അപകടകരമായേക്കാം എന്നവർക്ക് കൃത്യമായ ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു. നാസിക്കിലോ പൂനെയിലോ അതു പ്രസിദ്ധരികരിച്ചേയ്ക്കും എന്നവർ സ്വാഭാവികമായും ഊഹിച്ചു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവരുടെ നിരീക്ഷണത്തിൽ ലിമയെയും ഉണ്ടായിരുന്നു.

പുതിയൊരു പുസ്തകത്തിന്റെ അച്ചടിയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ ലഭിച്ച ബ്രിട്ടീഷ് പോലീസ് ആ പ്രസ് റെയ്‌ഡ്‌ ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. ഈ നീക്കത്തെ രാജ്യസ്നേഹിയായ ഒരു പോലീസ് ഓഫീസർ തന്നെ ലിമായെയോട് സൂചിപ്പിച്ചതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ആ കയ്യെഴുത്തു പ്രതി പൊലീസെത്തുന്നതിനു നിമിഷങ്ങൾക്ക് മുന്നേ തിരിച്ച് ബാബറാവു സവർക്കറുടെ കൈകളിലെത്തിക്കപ്പെട്ടു. ഒട്ടും വൈകിയ്ക്കാതെ ആ കയ്യെഴുത്തു പ്രതി ബോംബെ തുറമുഖത്ത് നിന്നും പാരീസിലേക്കെത്തി. അതോടെ ആ പുസ്തകം ഇന്ത്യയിൽ അച്ചടിക്കാമെന്നുള്ള മോഹം അസ്തമിച്ചു.

ആ പുസ്തകം എഴുതിയതിനു പിന്നിൽ ഒരു വലിയ ലക്ഷ്യവും പ്രചോദനവും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതുകൊണ്ടു തന്നെ അങ്ങനെ ഉപേക്ഷിക്കാൻ കഴിയുന്നതായിരുന്നില്ല ആ പദ്ധതി. ആ സ്വപ്‍നം സാക്ഷാത്കരിക്കാൻ പല മാർഗ്ഗങ്ങളും അവർ തെരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കം മുതൽ തന്നെ പല ഇൻഡോളജിസ്റ്റുകളും സംസ്‌കൃത ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ പ്രിന്റിങ് ജർമനിയിൽ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ബാലബോധ ദേവനാഗരി ലിപിയിലെഴുതുന്ന മറാത്തി ഭാഷയിലുള്ള ഒരു പുസ്തകത്തെ എന്തുകൊണ്ട് ജർമനിയിലെ ഏതെങ്കിലും സംസ്‌കൃത പ്രസ്സിൽ നിന്നും പ്രിന്റ് ചെയ്തെടുത്തുകൂടാ എന്നൊരു ചോദ്യം അവരുടെ മനസിലുദിച്ചു. അതിനുള്ള പല പല മാർഗ്ഗങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചുവെങ്കിലും നിരവധി പരിശ്രമങ്ങൾക്കിടയിൽ പക്ഷെ ആ പദ്ധതിയും പരാജയപ്പെടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

വീണ്ടും ഈ പുസ്തകം വെളിച്ചം കാണുന്നത് അനിശ്ചിതത്വത്തിലായി. തിരിച്ചത് ഇംഗ്ലണ്ടിലേയ്ക്ക് തന്നെ വന്നു. ഒടുവിൽ ഇത് ഇൻഗ്ളീഷിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാം എന്ന അപകടകരമായൊരു തീരുമാനത്തിലേയ്ക്കെത്തി അവർ. മറാത്തി മാനുസ്ക്രിപ്റ്റിനെ ഇംഗ്ലീഷിലേക്ക് പകർത്തുക എന്നതത്ര നിസ്സാരമായ ജോലിയല്ലല്ലോ. എന്നാൽ ഇന്ത്യ ഹൗസ്സിലെ ചെറുപ്പക്കാരും ഇന്ത്യ ഹൗസുമായി ബന്ധമുണ്ടെന്ന ബാഡ്ജ് സമ്പാദിക്കാൻ ആഗ്രഹം ഇല്ലാത്തവരായിരുന്ന മറ്റു ചില ചെറുപ്പക്കാരും ഉൾപ്പെടെ അതേറ്റെടുത്തു. വിവിഎസ് അയ്യരുടെ നേതൃത്വത്തിൽ കൊറേഗാവങ്കർ, ഫഡ്കെ, കുന്തെ എന്നിവർ ചേർന്ന് അതിന്റെ ഇന്ഗ്ലീഷ് പകർപ്പ് തയാറാക്കി. മസീനിയുടെ ജീവചരിത്രം അതിനിടയിൽ തന്നെ ഇന്ത്യയിൽ നിരോധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ട അധ്യായങ്ങളാകട്ടെ ബ്രിട്ടീഷ് സീക്രട്ട് സർവീസിന് എന്താണ് നടക്കുന്നത് എന്നുള്ളതിന്റെ ചൂണ്ടുപലകയായിരുന്നു. അപകടമായൊരു പുസ്തകം അതിന്റെ പണിപ്പുരയിലാണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിനു മുന്നേ തന്നെ ആ പുസ്തകം നിരോധിച്ചു. ഒരുപക്ഷെ ലോകചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാവും പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന് മുന്നേ ഒരു പുസ്തകം നിരോധിക്കപ്പെടുന്നത്.

ബാരിസ്റ്റർ ബിരുദ വിദ്യാർത്ഥിയായ സവർക്കറും വെറുതേയിരുന്നില്ല. പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെടാത്ത പുസ്തകത്തിൽ എന്തു പരാമർശമാണ് നിങ്ങൾ രാജ്യദ്രോഹപരമായി കണ്ടതെന്ന് അദ്ദേഹം ചോദ്യം ചെയ്തു ലണ്ടൻ ടൈംസിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കത്ത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടുവന്നു മാത്രമല്ല, അതിനോടൊപ്പം പത്രം സർക്കാരിന്റെ ഈ ഡ്രാക്കോണിയൻ നടപടിയെ നിശിതമായി വിമർശിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഈ സംഭവങ്ങളോടെ സൂര്യനസ്തമിക്കാത്ത ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ ഒരിടത്തും ഈ കൃതി അച്ചടിക്കാനാവില്ല എന്നത് തീർച്ചയായി. ആ കൈയ്യെഴുത്തു പ്രതി വീണ്ടും പാരീസിലേയ്ക്കെത്തി. നിരവധി പരിശ്രമങ്ങൾ പലരും പലവഴി നടത്തിയിട്ടും ബ്രിട്ടീഷ് ഗവണ്മെന്റ് ഫ്രഞ്ച് അഡ്മിനിസ്ട്രേഷനെ സ്വാധീനിച്ചതിലൂടെ അത് ഫ്രാൻസിൽ അച്ചടിക്കാൻ സാധിക്കാതെ വന്നു. അപ്പോഴും ബ്രിട്ടീഷ് ചാര ഉദ്യോഗസ്ഥരെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കും വിധം ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ പ്രിന്റിങ് ഫ്രാൻസിൽ രഹസ്യമായി നടന്നു വരുന്നുണ്ടെന്ന് തന്ത്രപൂർവം ലണ്ടനിലെ വിപ്ലവകാരികൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ഈ വിവരവുമായി സ്‌കോട്ടലണ്ട് യാർഡ് ഫ്രാൻസ് മുഴുവൻ അരിച്ചു പെറുക്കിയിട്ടും അവർക്കൊന്നും കണ്ടുകിട്ടിയില്ല. ആ സമയം കൊണ്ട് ഹോളണ്ടിൽ പ്രിന്റിങിനുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുകയും അങ്ങനെ ഒടുവിൽ ഈ മഹൽചരിത്രത്തിൽ അച്ചടിമഷി പുരളുകയും ചെയ്തു. തിരിച്ച് അവ മുഴുവൻ പാരീസിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുവന്ന് ബാരിസ്റ്റർ റാണയുടെ വീട്ടിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചു.

“തുച്ഛമായ സമയം കൊണ്ട് ഇന്ത്യൻ ഭാഷയിലെഴുതപ്പെട്ട 1857ന്റെ ഈ ചരിത്രത്തെ പലരാൽ വിവർത്തനം ചെയ്തു കൂട്ടിച്ചേർക്കുമ്പോൾ കുറ്റമറ്റതാക്കി ആ പ്രാദേശിക ഭാഷയുടെ സൗകുമാര്യത്തോട് കൂടി പുനഃസൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശം ഭാരതീയരെ എങ്ങനെ നല്ലൊരു വിവർത്തനം തയ്യാറാക്കാം എന്നോ എങ്ങനെ നന്നായി ഇംഗ്ലീഷിൽ എഴുതാം എന്നോ പഠിപ്പിക്കലല്ല. മറിച്ച്, തന്റെ പ്രപിതാമഹന്മാരുടെ പൈതൃകത്തെയും അവരുടെ ഈശ്വരന്മാരുടെ ഇരിപ്പിടങ്ങളെയും സംരക്ഷിക്കാനായി ഈ രാഷ്ട്രം എങ്ങിനെയാണ് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടി പോരാടി മരിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലാക്കികൊടുക്കുകയാണ്. അന്പതാണ്ടിനു ശേഷം ഇന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ അവരാർക്കു വേണ്ടിയാണോ പിറന്ന മണ്ണിന്റെ മാനം കാക്കാൻ അടർക്കളത്തിൽ പൊരുതി മരിച്ചത്, അവരെ അംഗീകരിക്കാൻ പോലും മടിച്ച് മുഖം തിരിച്ചു നിന്നുകൊണ്ട് അവരെ ഭ്രാന്തന്മാരും പ്രതിനായകന്മാരുമായി പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്ന അവരുടെ സ്വന്തം പിൻതലമുറയുടെ കണ്ണു തുറപ്പിക്കുകയാണ് ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം” എന്നു തുറന്നെഴുതിയിരുന്നു അതിന്റെ ആമുഖക്കുറിപ്പിൽ.

ഇന്ത്യയിലേയ്ക്കയക്കാൻ വേണ്ടി ഡോൺ ക്വിക്‌സട്ടിന്റെയും പിക്ക്‌വിക്ക് പേപ്പേഴ്സിന്റെയും സ്‌കോട്ട്സ് വർക്സിന്റെയും പുറംചട്ടകളിൽ ആ പുസ്തകത്തെ രൂപാന്തരം ചെയ്തെടുത്തു. ആ ചട്ടകൾ തുറന്നാൽ അതിന്റെ ആദ്യപേജിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരുന്നു.

The Indian war of independence of 1857
by an Indian Nationalist.

പഞ്ചാബിലെ വാഹിലെ നവാബിന്റെ മകനായിരുന്ന സിക്കന്ദർ ഹയാത് ഖാൻ അന്ന് സവർക്കറുടെ അഭിനവ് ഭാരതിൽ അംഗമായിരുന്നു. പിന്നീട് ഓൾ ഇന്ത്യ മുസ്‌ലിം ലീഗിന്റെ വക്താവായിത്തീർന്ന സിക്കന്ദർ 1940ലെ ലാഹോർ റസല്യൂഷനിലും ജിന്നയോടൊപ്പം പങ്കു വഹിച്ച ആളാണ് എന്നത് വിരോധാഭാസം. ഇന്ത്യൻ കോണ്ഫെഡറേഷനിനുള്ളിൽ ഒരു പരമാധികാര അർദ്ധ സ്വതന്ത്ര മുസ്ലിം ഭൂരിപക്ഷ മേഖലയെക്കുറിച്ചാണ് അവിഭക്ത പഞ്ചാബിന്റെ മുഖ്യമന്ത്രി ആയിത്തീർന്ന സിക്കന്ദർ സ്വപ്‌നം കണ്ടതെങ്കിൽ ജിന്ന സ്വപ്നം കണ്ടത് ഭാരതത്തിൽ നിന്നും വേറിട്ട് നിൽക്കുന്ന പാകിസ്താനെന്ന പ്രത്യേക രാഷ്ട്രമായിരുന്നുവെന്നു മാത്രം. സിക്കന്ദർ ഹയാത് ഖാൻ ലണ്ടനിലെ കിങ്‌സ് കോളേജിൽ മെഡിക്കൽ ബിരുദ പഠനത്തിനെത്തിയതായിരുന്നു. ഇന്ത്യയിലേയ്ക്കുള്ള മടക്കയാത്രകളിലൊന്നിൽ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം കൂടിയ പാഴ്സലുകളിലൊന്നിൽ 1857 The Indian War of Independence ന്റെ കുറച്ചു പ്രതികൾ ബോംബേ കസ്റ്റംസ് ഓഫീസിന്റെ മൂക്കിന് കീഴെ കൂടെ അതിസാഹസികമായി ഭാരതത്തിന്റെ മണ്ണിലേയ്ക്കെത്തി.

പുസ്തകത്തിന്റെ കോപ്പികൾ പുറത്തിറക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും സാമ്പത്തികമായി ഭാരിച്ച ചെലവ് തന്നെ ആ വിപ്ലവകാരികൾക്കുണ്ടായി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്കിലും ഒരണക്കാശ് പോലും വാങ്ങാതെ സൗജന്യമായിതന്നെ ആ കോപ്പികൾ അഭിനവ് ഭാരതിന്റെ പ്രവർത്തകർക്കും ഇന്ത്യയിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ലൈബ്രറികൾക്കും കോളേജുകൾക്കും ഇന്ത്യൻ പട്ടാളക്കാരുടെ ഇടയിലേയ്ക്കും അവർ അയച്ചുകൊടുത്തു. പിറന്ന നാടിന്റെ ത്യാഗോജ്ജ്വല ചരിത്രം അവരുടെയുള്ളിൽ പ്രതികാര ദാഹത്തെ ജ്വലിപ്പിച്ചു. ബ്രിട്ടീഷ് ഗവണ്മെന്റ് ലൈബ്രറി കാറ്റലോഗുകളിൽ അവയ്ക്ക് സ്ഥാനമില്ലെങ്കിലും ഭാരതത്തിലെ സ്വാതന്ത്ര്യ ദാഹികളായ വിപ്ലവകാരികളുടെ ഗീതയായി അതു മാറി. നിരവധി എഡിഷനുകളിൽ, നിരവധി ഭാഷകളിൽ ഭാരതീയർ എവിടെയൊക്കെയുണ്ടോ അവിടെയെല്ലാം നൂറുകണക്കിന്, ആയിരക്കണക്കിന് വിപ്ലവകാരികളെ അതു പ്രചോദിപ്പിച്ചു.

വിപ്ലവകാരികളുടെ രാജകുമാരനായ സവർക്കർ കൊളുത്തിവിട്ട, സ്വാതന്ത്ര്യ ദാഹത്തിന്റെ അഗ്നിയെ ആളിക്കത്തിക്കുന്ന ഈ രചന കുറഞ്ഞത് രണ്ടു തലമുറയിലെ വിപ്ലവകാരികളെയെങ്കിലും ത്രസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. 1909ൽ ബാബറാവു സവർക്കറുടെ വീട് റെയ്ഡ് ചെയ്യുന്ന അവസരത്തിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥർ കണ്ടെത്തിയ രേഖകളിൽ താത്യാറാവു സവർക്കർ ലണ്ടനിലെ തന്റെ ഗവേഷണങ്ങൾക്കിടയിൽ ലഭിച്ച അൻപതു കൊല്ലം മുമ്പ് ഭോപ്പാലിലെ ബീഗം എഴുതിയ 1857ലെ ഒരു കത്തുകൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് രാജീവിനെ ഏകാധിപതിയും കൊലപാതകിയുമായി ഭർത്സിച്ചിരുന്ന ആ കത്തൊഴികെയുള്ള ഒരുവിധമുള്ള മറ്റെല്ലാ തെളിവുകളെല്ലാം പോലീസ് എത്തുന്നതിനു മുന്നേ അഭിനവ ഭാരതിന്റെ പ്രവർത്തകർ സാഹസികമായി നശിപ്പിച്ചിരുന്നു. ‘രാജ്യദ്രോഹക്കുറ്റത്തിന്’ ആ വസ്തുവകകൾ മുഴുവൻ സർക്കാർ കണ്ടുകെട്ടി.

സവർക്കറുടെ വീട്ടിലെ പുസ്തകങ്ങളും ട്രങ്ക് പെട്ടിയിലെ സാധനങ്ങളും എന്തിന് കറിച്ചട്ടി പോലും ബ്രിട്ടീഷുകാർ ലേലത്തിൽ വിറ്റഴിച്ചു. അതിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ 27,000 രൂപ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യാ പിതാവിന്റെ പേരിലുണ്ടായിരുന്ന 6725 രൂപയും ചേർത്ത് ബ്രിട്ടീഷ് ഖജനാവിൽ ചേർത്തു. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ 50 കൊല്ലം ജീവപര്യന്തം തടവ് ശിക്ഷ കിട്ടിയവന് ഇതൊക്കെ ഇനിയെന്തിനാണ് എന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാരൻ പരിഹസിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നീടൊരിക്കലും സവർക്കർ സഹോദരന്മാർക്ക് തങ്ങളുടെ സ്വത്തുക്കൾ തിരിച്ചു കിട്ടിയില്ല.

വിവിധ കുറ്റങ്ങളിൽ വിചാരണ നടത്തി സവർക്കർ സഹോദരന്മാരെയുൾപ്പെടെ കാലാപാനിയിലേയ്ക്കയച്ച് ബ്രിട്ടീഷ് ഗവണ്മെന്റ് പ്രതികാരം തീർത്തു തുടങ്ങി. 1910ൽ അഭിനവ് ഭാരതിന്റെ ഏഴു പ്രവർത്തകരെ തൂക്കിലേറ്റുകയും നിരവധിപേരെ ജീവപര്യന്തം നാടുകടത്തപ്പെടുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ സ്വാതന്ത്ര്യ ദാഹത്തിന്റെ തീപ്പൊരി അവിടം കൊണ്ടണഞ്ഞില്ല. അഭിനവ ഭാരതിന്റെ അമേരിക്കൻ പതിപ്പായി ഗദർ പാർട്ടി പ്രവർത്തനം തുടങ്ങി. 1857ലെ വിപ്ലവത്തിന് ബ്രിട്ടീഷുകാരൻ വിളിച്ച പേരായിരുന്ന ഗദറിന് പഞ്ചാബി ഭാഷയിൽ വിപ്ലവമെന്നർത്ഥം. 1857 ലെ ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമര ചരിത്രത്തിന്റെ രണ്ടാം എഡിഷൻ 1913ൽ അമേരിക്കയിൽ ഗദർ പാർട്ടിക്ക് വേണ്ടി ലാല ഹർദയാൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഗദർ വാരികയിൽ ഖണ്ഡശഃ അതിന്റെ അദ്ധ്യായങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചുകൊണ്ടുമിരുന്നു.

തങ്ങളുടെ വിപ്ലവപ്രവർത്തനത്തിനുള്ള ഫണ്ട് കണ്ടെത്താൻ വേണ്ടി ഉർദുവിലും ഹിന്ദിയിലും പഞ്ചാബിയിലും ആ പുസ്തകത്തിന്റെ പതിപ്പുകളിറങ്ങി വിൽപ്പന നടത്തി. മെക്സിക്കോയിലും ജപ്പാനിലും ചൈനയിലും സിംഗപ്പൂരിലും തായ്ലന്റിലും ഫിലിപ്പൈൻസിലും മലേഷ്യയിലും മ്യാന്മാറിലും ആഫ്രിക്കൻ രാജ്യങ്ങളിലും ഒക്കെ അതിനു വായനക്കാരുണ്ടായി. നൂറുകൊല്ലം മുൻപ് ഒന്നരരൂപയ്ക്കുള്ള ഒരു പുസ്തകം മുന്നൂറു രൂപയ്ക്ക് ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റു പോയി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതെത്ര തീവ്രതയോടെ അന്നത്തെ യുവതയുടെ മനസ്സിനെ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു എന്നു മനസ്സിലാക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.

ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധത്തോടെ ഗദറൈറ്റുകളെ ബ്രിട്ടീഷുകാർ തൂക്കിലേറ്റി. നാനൂറോളം വിപ്ലവകാരികൾക്ക് അവർ തെരഞ്ഞെടുത്ത മരണത്തെ ലക്ഷ്യപൂർത്തിക്ക് മുന്നേ തന്നെ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നു. സിംഗപ്പൂരിൽ മാത്രം 51 വിപ്ലവകാരികളാണ് ബ്രിട്ടീഷുകാരന്റെ വെടിയേറ്റു മരിച്ചത്. ജയിലിൽ അടയ്ക്കപ്പെട്ടവർ അയ്യായിരത്തിനു പുറത്തായിരുന്നു. അതേ കാലഘട്ടത്തിൽ കോമഗട്ട മാരു വിപ്ലവകാരികൾക്കും അവരുടെ പോരാട്ടങ്ങൾക്ക് പ്രചോദനമായത് 1857ലെ വീരചരിത്രമായിരുന്നു എന്നതിവിടെ സ്മരണീയമാണ്.

പിന്നീട് 1928ൽ ആണ് അതിന്റെ അറിയപ്പെടുന്ന എഡിഷൻ മൂന്നാമത്തേതായി പുറത്തിറങ്ങുന്നത്. സർദാർ ഭഗത് സിംഗ് ആയിരുന്നു ഇംഗ്ലീഷിൽ തന്നെ അത് വീണ്ടും പബ്ലിഷ് ചെയ്ത് വിപ്ലവകാരികൾക്കിടയിൽ വിതരണം ചെയ്തത്. കർത്താർ സിങിന്റെയും സച്ചിന്ദ്ര സിങ് സന്യാലിന്റെയും ഉൾപ്പെടെയുള്ളയുള്ള ഗദറിസ്റ്റുകളുടെ ജീവിതം ആയിരുന്നു ഭഗത് സിങ്ങിന്റെ ഉള്ളിൽ വിപ്ലവാഗ്നി ജ്വലിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയത്. 1857നെ പോലെ തന്നെ ഭഗത്സിങ്ങിനെയും കൂട്ടാളികളെയും പ്രചോദിപ്പിച്ച മറ്റൊരു രചനയായിരുന്നു ഹിന്ദുപദ പാദഷാഹി. സവർക്കറുടെ ഹിന്ദുപദപാദശാഹിയിൽ നിന്നും കുറിച്ചെടുത്ത നിരവധി ഉദ്ധരണികൾ ഭഗത് സിങ്ങിന്റെ ജയിൽ ഡയറിയിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈപ്പടയിൽത്തന്നെ നമുക്ക് കണ്ടെത്താൻ കഴിയും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂട്ടാളിയായ സുഖ്‌ദേവിനെ അറസ്റ്റു ചെയ്ത ശേഷം ബ്രിട്ടീഷുകാർ നടത്തിയ റെയ്ഡിൽ പിടിച്ചെടുത്ത രഹസ്യ രേഖകളോടൊപ്പവും ഈ പുസ്തകമുണ്ടായിരുന്നു.

കൽക്കട്ടയിൽ നിന്നിറങ്ങുന്ന ‘സപ്താഹിക് മത് വാല’ എന്ന് ഹിന്ദി വാരികയിൽ സർദാർ ഭഗത് സിങ് ‘വിശ്വപ്രേമം’ എന്നൊരാർട്ടിക്കിളിൽ ‘വീരസവർക്കറെ’ പറ്റിയെഴുതി. 1926 നവംബറിൽ രണ്ടുവട്ടം ഈ ആർട്ടിക്കിൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. വന്ദേമാതരം മുഴക്കിക്കൊണ്ട് മാതൃഭൂമിയുടെ മോചനത്തെക്കുറിച്ച് ഭഗത് സിങ് ‘യുവക്’ എന്ന തലക്കെട്ടിലെഴുതിയ മറ്റൊരു ആർട്ടിക്കിൾ ഇന്നും വ്യാപകമായി പ്രചരിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ഒന്നാണ്. HSRA യിലെ പുതിയ റിക്രൂട്ടുകൾക്ക് ഭഗത് സിംഗ് വായിക്കാൻ കൊടുത്തിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളിൽ സവർക്കറുടെ ജീവചരിത്രമായ Life of Barrister Savarkar കൂടി ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹ വിപ്ലവകാരിയായിരുന്ന ദുർഗാദാസ് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.

സാക്ഷാൽ നേതാജി സുഭാഷ് ചന്ദ്ര ബോസ് ആയിരുന്നു പുസ്തകത്തിന്റെ നാലാമത്തെ എഡിഷൻ പുറത്തിറക്കിയത്. 1937ൽ സവർക്കറുടെ 28 കൊല്ലം നീണ്ട തടവ് ജീവിതത്തിനു വിരാമമായപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ അനുമോദിക്കാനും സ്വീകരിക്കാനും നെഹ്രുവിനോടും എം എൻ റോയിയോടും ഒപ്പം നേതാജിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. 1940ൽ സവർക്കറെ കാണാനായി നേതാജി എത്തിയപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തോട് വിദേശത്തുപോയി പോരാട്ടം തുടരാൻ താനുപദേശിച്ചിരുന്നുവെന്ന് സവർക്കർ പറയാറുണ്ടായിരുന്നു. 1952 മെയിൽ അഭിനവ ഭാരത് പിരിച്ചു വിടാനായി കൂടിയ വേളയിൽ അദ്ദേഹം വൈകാരികമായാണ് ആ കൂടിക്കാഴ്ചയെപ്പറ്റി ഓർത്തെടുത്തത്. ബ്രിട്ടീഷുകാരനെ അവന്റെ സൂര്യനസ്തമിക്കാത്ത സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും കഠിനമായ യുദ്ധത്തിലേയ്ക്ക് വലിച്ചിട്ട പോരാളിയായിരുന്നു നേതാജി.

അദ്ദേഹത്തെയും 1857ന്റെ ചരിത്രം ആഴത്തിൽ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു എന്നതിന് തെളിവായിരുന്നു റാണി ലക്ഷ്മിഭായിയുടെ വീരഗാഥകളിൽ നിന്നു പ്രചോദനമുൾക്കൊണ്ട് INA യുടെ വനിതാ റെജിമെന്റിന് ഝാൻസിറാണി റെജിമെന്റ് എന്ന പേര് നൽകിയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ കിഴക്കനേഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉർദുവിലും ഹിന്ദിയിലും പഞ്ചാബിയിലും പിന്നെ തമിഴിലുമായി ഈ പുസ്തകം മൊഴിമാറ്റി അച്ചടിച്ച് വ്യാപകമായി വിതരണം ചെയ്തിരുന്നു. 1944ൽ നേതാജി ആൻഡമാൻ സ്വാതന്ത്രമാക്കിയപ്പോൾ അവിടെ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ തമിഴ് പതിപ്പുകൾ വിതരണം ചെയ്തിരുന്നു.

1909ൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ കഴിയാതെ പോയ ആ മറാത്തി കയ്യെഴുത്തു പ്രതി എവിടെ പോയെന്നറിയണ്ടേ. പാരീസിലെത്തിയ ആ പ്രതി മാഡം കാമയുടെ കൈകളിൽ സുരക്ഷിതമായിരുന്നു. ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധകാലത്ത് അത് ഗോവൻ വിപ്ലവകാരിയായിരുന്ന ഡോ. കൊടീഞ്ഞോയുടെ കൈകളിൽ അവർ സൂക്ഷിക്കാനേല്പിച്ചു. സ്വിറ്റ്സർലൻഡിൽ ശ്യാംജിയെയും സൂറിച്ചിൽ വെച്ച് ലെനിനെയും കണ്ടുമുട്ടിയ ചരിത്രമുണ്ട് അഭിനവ് ഭാരതുകാരനായ കൊടീഞ്ഞോയ്ക്ക്. 1946 മെയ് മാസം ബോബെയിലെ കോണ്ഗ്രസ് സർക്കാർ 1909ലെ ബ്രിട്ടിഷ് സർക്കാർ ഏർപ്പെടുത്തിയ നിരോധനം നീക്കി. സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയ ശേഷം 1949ൽ ഡോ.കൊടീഞ്ഞോ രാംപാൽ വാജ്പേയിയുടെയും ഡോ മുൻജെയുടെയും കയ്യിൽ ആ കൈയ്യെഴുത്തു പ്രതി സവർക്കറെ തിരികെ ഏൽപ്പിക്കാനായി നൽകി. അങ്ങനെ രചിക്കപ്പെട്ട് ഏതാണ്ടു നാല്പതു കൊല്ലത്തിന് ശേഷം സ്വതന്ത്ര ഭാരതത്തിൽ ആദ്യമായി ആ പുസ്തകം പ്രസാധനം ചെയ്തു.

സവർക്കർ സഹോദരന്മാരുടെ സ്വത്ത് രാജ്യദ്രോഹക്കുറ്റത്തിന്റെ പേരിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ കണ്ടു കെട്ടിയതുപോലെ കാബൂളിൽ ചെന്ന് ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യത്തെ പ്രൊവിൻഷ്യൽ ഗവണ്മെന്റ് സ്ഥാപിച്ച രാജാ മഹേന്ദ്ര പ്രതാപ് സിങിനേയും 1915ൽ ‘രാജ്യദ്രോഹി’യായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതിൽ തീർന്നില്ല. ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ 1923ൽ സെൻട്രൽ ലെജിസ്ലേറ്റീവ് അസംബ്ലിയിൽ ‘മഹേന്ദ്ര പ്രതാപ് എസ്റ്റേറ്റ്സ് ബിൽ’ എന്നൊരു ബിൽ കൊണ്ടുവന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജാധികാരത്തിന്റെ ഭാഗമായി പരമ്പരയായി കിട്ടിയ മുഴുവൻ സ്വത്തും പിടിച്ചെടുത്തു. തുർക്കിയിലെ ഖലീഫയെ പുറത്താക്കിയതിൽ പ്രതിഷേധിച്ചു നിൽക്കുന്ന മുസ്ലീങ്ങളെ ഖിലാഫത്തിന്റെ പുനഃസ്ഥാപനത്തിനുള്ള പോരാട്ടമെന്ന കുറുക്കുവഴി ഉപയോഗിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലേയ്ക്കിറക്കാൻ അഫ്ഘാനിസ്ഥാനിലെ അമീറിന്റെ സഹായം അദ്ദേഹം പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരെ പോരാടാൻ ഭയന്ന അമീർ അവസാന നിമിഷം രാജാ മഹേന്ദ്ര പ്രതാപന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെ തകർത്തു. അതോടെ സോവിയറ്റ് യൂണിയനിലേക്ക് കടന്ന അദേഹത്തെ ലെനിൻ ചുവപ്പു പരവതാനി വിരിച്ചാണ് സ്വീകരിച്ചത്. 1946 വരെ നീണ്ട മുപ്പത്തിയൊന്നു കൊല്ലക്കാലം ഭാരതത്തിൽ കടക്കാനാവാതെ വിദേശത്തിരുന്നു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം വിപ്ലവപ്രവർത്തനങ്ങളെ ക്രോഡീകരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

സ്വാതന്ത്ര്യസമ്പാദനത്തിനു ശേഷം ഈ എസ്റ്റേറ്റ്സ് ബില്ലിന്റെ റിപ്പീൽ ബിൽ 1958ൽ ഒരു പ്രൈവറ്റ് ബില്ലായി അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. എന്നാൽ ജവഹർലാൽ നെഹ്രുവിന്റെ നിർദേശപ്രകാരം കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തര മന്ത്രി ദത്താർ തന്നെ 1960 ഡിസംബർ 12ന് ആ ബില്ല് സഭയുടെ മുന്നിൽ വെച്ചു. വിപ്ലവകാരികളുടെ ജീവിതത്തിലെ ഗതികെട്ട അധ്യായങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു അതിൽ നടന്ന ചർച്ചകൾ. വിപ്ലവകാരികളുടെ ചരിത്രത്തെ ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര ചരിത്രത്തിൽ നിന്നും തേച്ചുമാച്ചു കളയാനും വിലകുറച്ചു കാണാനും ഒരു സന്ദർഭവും നഷ്ടപ്പെടുത്താത്തവരെ നിങ്ങൾക്കിവിടെ കാണാം.

ആ ചർച്ചയ്ക്കിടയിൽ സവർക്കറുടെ കടുത്ത വിമർശകനായിരുന്ന ആർ കെ ഖാദിൽക്കർ എഴുന്നേറ്റു. ഭാരതത്തിലെ അന്നു ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഏറ്റവും മുതിർന്ന വിപ്ലവകാരികളിൽ ഒരാളായ രാജാ മഹേന്ദ്രപ്രതാപ് ഈ സഭയിൽ വന്നിരിക്കുന്നത് മാസാമാസം ലഭ്യമായേക്കുന്ന അലവൻസിനെ കരുതിയാണെന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കരുതെന്ന് ഖാദിൽക്കർ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. “നമ്മുടെ നാടിനെ വിദേശികളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിക്കാൻ പോരാടിയ വിപ്ലവകാരികളുടെ സംഭാവനകളെ അംഗീകരിക്കേണ്ട സമയമാണിത്. സായുധകലാപത്തിലൂടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ മുഹൂർത്തത്തെ അടുത്തേയ്ക്കണയ്ക്കാൻ അവർ കാരണക്കാരായിട്ടുണ്ട്. ദൗർഭാഗ്യവശാൽ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ കിട്ടി പതിമൂന്നു കൊല്ലത്തിനു ശേഷവും നമ്മളൊന്നും തന്നെ അവരെ അംഗീകരിക്കുന്നതിനു വേണ്ടി ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നുള്ളത് നിരാശപ്പെടുത്തുന്നു” എന്നദ്ദേഹം തുറന്നടിച്ചു.

“നമ്മളൊരിക്കലും ഒന്നും അതിന്റെതായ സമയത്ത് അംഗീകരിക്കില്ല. ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ ദശകത്തിൽ സവർക്കർ 1857ലെ വിപ്ലവത്തെക്കുറിച്ചെഴുതിയപ്പോൾ നമ്മളിൽ പലരും തിരിച്ചറിഞ്ഞു പോലുമില്ല അത് നമ്മുടെ സ്വതന്ത്ര്യ സമരചരിത്രമാണെന്ന്. പക്ഷെ പണ്ഡിറ്റ് നെഹ്റു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മകഥയിൽ തന്റെ ചെറുപ്പകാലത്ത് വിപ്ലവകാരിയായ സവർക്കറിൽ ആകൃഷ്ടനായിരുന്നുവെന്നും മറ്റു പലരും അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്നും പ്രചോദിതരായിരുന്നുവെന്നും എഴുതിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അത് സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലെ ആദ്യ പരിശ്രമമായിരുന്നുവെന്ന് ഇന്ന് നമ്മൾ അംഗീകരിക്കുന്നുണ്ട്.

ഇതുപോലെ ഇനിയും എത്ര കാലം കഴിഞ്ഞാണ് നമ്മൾ ഈ വിപ്ലവകാരികളെ ഓരോരുത്തരെയും അംഗീകരിക്കുക?. നമ്മുടെ കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ വിപ്ലവകാരികളെപ്പറ്റി കൂടുതൽ ചികഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അപരാധമാണ്. കാലം കടന്നു പോകുമ്പോൾ അവർ നമുക്കായി ചെയ്തതൊക്കെയും വിലയിരുത്തപ്പെട്ടുകൊള്ളും. അതുകൊണ്ട് ഭരണഘടനാ പരമായ തടസങ്ങളെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് വെച്ചു കൊണ്ട് നമ്മളിതിൽ തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. കാരണം നമ്മളിവരോടൊക്കെ അത്രയ്ക്ക് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു”-അദ്ദേഹം പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു. ഇന്നും നാം നമ്മുടെ പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ ശിപ്പായിമാരുടെ ലഹളയായി ഈ ചരിത്രത്തെ പഠിക്കുമ്പോൾ അരനൂറ്റാണ്ട് മുൻപ് ഖാദിൽക്കർ പാർലമെന്റിൽ ഉന്നയിച്ച സമസ്യകൾ ഏതോ ബധിരകർണ്ണങ്ങളിലാണ് പതിച്ചത് എന്നു ബോധ്യമാവുകയാണ്

സവർക്കറുടെ മരണശേഷവും ഇന്ത്യൻ പാർലമെന്റിൽ ഈ പുസ്തകത്തെ കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങൾ ചർച്ചകളിൽ ഉയർന്നിരുന്നു. 1967 ഡിസംബർ 12ന് ലോകസഭയിൽ നടന്ന ഔദ്യോഗിക ഭാഷകളെക്കുറിച്ചുള്ള ഭരണഘടനാ ഭേദഗതി ചർച്ചകളിൽ സ്വതന്ത്ര ഇൻഡ്യയുടെ ആദ്യ ഭക്ഷ്യ സഹമന്ത്രിയായിരുന്ന കോണ്ഗ്രസ് നേതാവ് തിരുമല റാവു ഇംഗ്ലീഷിന്റെ പ്രാധാന്യം എടുത്തു പറയാനായിരുന്നു ഈ പുസ്തകം പരാമർശിച്ചത്. “ഞങ്ങളുടെ ചെറുപ്പകാലത്ത് ഞങ്ങളെ ത്രസിപ്പിച്ചിരുന്ന സാഹിത്യമൊക്കെയും ഇംഗ്ലീഷിലായിരുന്നു. ഞങ്ങളോരോരുത്തരുടെയും തലയിണയ്ക്കടിയിൽ ഞങ്ങൾ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന, യുവതലമുറയെ വലിയൊരു വിഭാഗത്തെയും സ്വാതന്ത്ര്യ ദാഹികളാക്കി മാറ്റിയ സവർക്കറുടെ 1857 Indian War of Independence നെ കുറിച്ചോർക്കൂ. അതായിരുന്നില്ലേ നമ്മുടെ പ്രേരണ ശ്രോതസ്സ്. ഇൻഗ്‌ളീഷിലായിരുന്നില്ലേ ആ പുസ്തകം എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇന്ഗ്ലീഷിനെ പൂർണമായും ഒഴിവാക്കുന്നതിനോട് തനിക്ക് യോജിപ്പില്ല” എന്നദ്ദേഹം പ്രസ്താവിച്ചു. അതേസമയം മെക്കാളേയുടെ 1857ലെ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റി ആക്ടിന്റെ ഉദ്ദേശമാകരുത് ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയെക്കൂടി സ്വീകരിക്കുന്നതിലൂടെ നടപ്പാക്കേണ്ടത് എന്നും അദ്ദേഹം ഓർമിപ്പിച്ചു എന്നുള്ളതാണ് ശ്രദ്ധേയം.

കേരളത്തിൽ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര ചരിത്രത്തിൽ പഴശ്ശി രാജയ്ക്കും വേലുത്തമ്പി ദളവയ്ക്കും ശേഷം വലിയൊരു ശൂന്യതയുണ്ടായിരുന്നു. ഗദ്ദർ പാർട്ടിയിൽ അംഗമായിരുന്ന ചെമ്പകരാമൻപിള്ളയുടെയും ഐഎൻഎ രഹസ്യാന്വേഷണ ഏജന്റായി പരിശീലനം ലഭിച്ച ധീരബലിദാനി വക്കം ഖാദറുടെയും ഒഴികെ ഒരു വിപ്ലവകാരിയുടെയും ചരിത്രം പറയാനുമില്ല. പക്ഷെ മലയാളികൾക്കു മറക്കാനാവാത്ത ഒരു വിപ്ലവഗീതമുണ്ട്. 1857ലെ വിപ്ലവഗാഥ നൂറ്റാണ്ടു പിന്നിടുന്ന ഓർമയ്ക്ക് 1957ൽ തിരുവനന്തപുരത്ത് പാളയത്ത് രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപം സ്ഥാപിച്ച ശേഷം വിക്ടോറിയ ജൂബിലി ടൗൺ ഹാളിൽ വെച്ച് നടന്ന അനുസ്മരണ സഭയിൽ ആലപിക്കാൻ തയാറാക്കിയ ഒരു ഗീതമായിരുന്നു അത്.

ബലികുടീരങ്ങളേ…!!!
സ്മരണകളിരമ്പും രണസ്മാരകങ്ങളേ
ഇവിടെ ജനകോടികൾ ചാർത്തുന്നു നിങ്ങളിൽ
സമര പുളകങ്ങൾ തൻ സിന്ദൂരമാലകൾ

1957 ഓഗസ്റ്റ് 14 വൈകുന്നേരം രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപം ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യാനെത്തിയ ഭാരത രാഷ്ട്രപതി ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിലായിരുന്നു ഈ ഗീതത്തിന്റെ അവതരണം. വയലാറിന്റെ വരികൾക്ക് ദേവരാജൻ മാസ്റ്റർ ഈണം പകർന്ന ഈ ഗീതം കെ.എസ്. ജോർജ്, കെ.പി.എ.സി. സുലോചന, എൽ.പി.ആർ. വർമ, സി.ഒ. ആന്റോ, കവിയൂർ പൊന്നമ്മ, ജോസ് പ്രകാശ്, കൊടുങ്ങല്ലൂർ ഭാഗീരഥിയമ്മ, സുധർമ, ബിയാട്രീസ്, വിജയകുമാരി, ആന്റണി എലഞ്ഞിക്കൽ തുടങ്ങി അറുപത് പേരുടെ നാടകസംഘമാണ് ആദ്യാവതരണത്തിൽ ഈ ഗാനം ആലപിച്ചത്.

ബലികുടീരങ്ങളേ..!!!
ഹിമഗിരിമുടികൾ കൊടികളുയർത്തീ
കടലുകൾ പടഹമുയർത്തീ
യുഗങ്ങൾ നീന്തി നടക്കും ഗംഗയിൽ
വിരിഞ്ഞു താമര മുകുളങ്ങൾ
ഭൂപടങ്ങളിലൊരിന്ത്യ നിവർന്നു
ജീവിതങ്ങൾ തുടലൂരിയെറിഞ്ഞു
ചുണ്ടിൽ ഗാഥകൾ കരങ്ങളിലിപ്പൂ-
ച്ചെണ്ടുകൾ പുതിയ പൗരനുണർന്നൂ
ബലികുടീരങ്ങളേ…!!!

തുടിപ്പൂ നിങ്ങളിൽ നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ
ചരിത്രമെഴുതിയ ഹൃദയങ്ങൾ
കൊളുത്തി നിങ്ങൾ തലമുറ തോറും
കെടാത്ത കൈത്തിരി നാളങ്ങൾ
നിങ്ങൾ നിന്ന സമരാങ്കണഭൂവിൽ
നിന്നണിഞ്ഞ കവചങ്ങളുമായി
വന്നു ഞങ്ങൾ മലനാട്ടിലെ മണ്ണിൽ
നിന്നിതാ പുതിയ പൊൻകൊടി നേടി
എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു അതിലെ ബാക്കിയുള്ള വരികൾ.

ഈ ഗീതം പാടിത്തീർന്നപ്പോൾ കുറേ നേരത്തേക്കു തികഞ്ഞ നിശബ്ദതയായിരുന്നു. പിന്നീട് വലിയ ശബ്ദത്തോടെ സദസ്സിൽനിന്നു മുദ്രാവാക്യങ്ങളുയർന്നു. പരിപാടി തടസ്സപ്പെടും വിധം ആരവമായിരുന്നു. പുതിയൊരു അനുഭവമായിരുന്നു അത്.’ ഇതിനു സാക്ഷിയായ കേരള സംഗീത നാടക അക്കാദമിയുടെ വിശിഷ്ടംഗത്വം നേടിയ പ്രശസ്ത നാടക നടൻ മരട് ജോസഫിന്റെ വാക്കുകളാണ്.

“വന്നു ഞങ്ങൾ മലനാട്ടിലെ മണ്ണിൽ
നിന്നിതാ പുതിയ ചെങ്കൊടി നേടി” എന്നൊരു വകഭേദത്തോടെ അതിനു ശേഷം കെപിഎസി നാടകസമിതി തങ്ങളുടെ അവതരണ ഗാനമായി ഈ വിപ്ലവഗീതത്തെ ഉപയോഗിച്ചു വന്നുവെന്ന് ചരിത്രകാരൻ എം എസ് ഗോവിന്ദൻകുട്ടി തന്നെ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.

സ്മരണകളിരമ്പും രണസ്മാരകങ്ങൾ. റാണി ലക്ഷ്മീ ഭായിയ്ക്കും നാനാസാഹേബ് പേഷ്വയ്ക്കും മൗലവി അഹമ്മദ് ഖാനും പീർ അലിയ്ക്കും മംഗൽ പാണ്ഡെയ്ക്കും താന്തിയാ തോപ്പിയ്ക്കുമൊക്കെ വേണ്ടിയാണാ ജനകോടികൾ സമരപുളകങ്ങൾ തൻ സിന്ദൂരമാലകൾ ചാർത്തിയത്. അവരിലാണ് നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ ചരിത്രമെഴുതിയ ഹൃദയങ്ങൾ തുടിച്ചത്. അവരാണ് തലമുറകൾ തോറും കെടാത്ത കൈത്തിരികൾ കൊളുത്തിയത്. അവരാലാണ്, അവരുടെ ത്യാഗം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഹിമഗിരിമുടികൾ മുതൽ സിന്ധുസമുദ്രം വരെ പടഹമുയർത്തിയത്. അവരുടെ ബലിദാനങ്ങളുടെ ഹോമാഗ്നിയിലാണ് ഇന്ന് ഗംഗയിൽ പൊന്നിൻ താമരമുകുളങ്ങൾ വിടർന്നത്.

‘ഭാവിയുടലെടുക്കുന്നത് ഭൂതകാലങ്ങളില്‍ നിന്നാണ്. അതുകൊണ്ട് എത്രത്തോളം പിന്നോട്ടു നോക്കാമോ അത്രത്തോളം പിന്നോട്ടു നോക്കുക. പിന്നിലുള്ള വറ്റാത്ത ഉറവിടങ്ങളില്‍ നിന്നു നിറയെ കുടിക്കുക; എന്നിട്ട് മുന്നോട്ടു നോക്കുക , മുന്നോട്ടണി നടക്കുക. ഭാരതത്തെ മുന്‍പെന്നുമിരുന്നതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ പ്രകാശമാനവും, മഹത്തും, ഉത്കൃഷ്ടവുമാക്കുക’ എന്ന് വിവേകാനന്ദസ്വാമികൾ ഒന്നര നൂറ്റാണ്ടു മുമ്പ് പറഞ്ഞു വയ്ക്കുമ്പോൾ അതിന് നമ്മുടെ നാടിന്റെ ഭാവിഭാഗധേയത്തെ മാറ്റി വരയ്ക്കാൻ കഴിവുണ്ടാകുമെന്നു അന്നാർക്കും തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവില്ല.

പന്നിയുടെയും പശുവിനെയും മൃഗക്കൊഴുപ്പ് കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയതെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പേരിൽ കാട്രിഡ്ജുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാനറച്ച മതവെറിയന്മാരായ ഹിന്ദു മുസ്‌ലിം കൂലിപ്പട്ടാളക്കാരുടെയും രാജ്യഭരണം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയേക്കാമെന്നു ഭയന്ന് അവരോടൊപ്പം ചേർന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് കിരീടത്തെ എതിർത്ത ചില നാട്ടു രാജ്യക്കാരുടെയും ലഹളയെന്നു മുദ്രകുത്തി ബ്രിട്ടീഷുകാരൻ കുഴിച്ചിട്ട ചരിത്രത്തെ അവന്റെ മടയിൽ പോയി മാന്തി പ്പുറത്തിട്ട് ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ കാറ്റലിസ്റ്റാക്കി മാറ്റിയത് ഈ പുസ്തകമാണ്.

വടക്ക് അട്ടക്ക് മുതൽ തിരുവിതാംകൂറിലും കൊച്ചിയിലും വരെ നാനായുടെ കത്തുകളെത്തിയിരുന്നു. മദിരാശിയിൽ മൈസൂരിൽ തഞ്ചാവൂരിലൊക്കെ ചുവരുകളിൽ വിപ്ലവാഹ്വാനങ്ങൾ പരന്നിരുന്നു. ചപ്പാത്തിയും താമരമൊട്ടുകളും ചേർന്ന് ഈ നാടിന്റെ പുതിയ തീർത്ഥാടന സർക്യൂട്ടുകൾ നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. ഭാരതത്തിന്റെ വിശാലമായ അതിരുകൾക്കുള്ളിൽ ജാതി മത വർണ വർഗ ഭാഷാ വേഷ വൈജാത്യങ്ങളില്ലാതെ ഫിരംഗിയെ കൊല്ലാനുള്ള ആഹ്വാനമായിരുന്നു അതെന്നു തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാതെ പോയിരുന്നെങ്കിൽ നമ്മളൊരു നന്ദികെട്ട ജനതയായി മാറുമായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്യം നമുക്കന്യവും.